Гэта самотная зорка Венера [Аляксандр Аляшкевіч] (fb2) читать постранично

Аляксандр Аляшкевіч Гэта самотная зорка Венера

СІНЯЯ ПТУШКА аповесць

Бог ёсць любоў.

Першае пасланне Іаана, 4:8

На гэтым стаю.

Марцін Лютэр

Апошні ўрок у школе Ёхан сядзеў нібы на вострых іголках. Ён у неспакоі круціўся, падскокваў на табурэце, час ад часу кідаючы трывожны позірк на гадзіннік. Хваляваўся ён нездарма. Фрау Энкель яўна зацягвала ўрок, дыктавала заданне, якое яны павінны зрабіць на канікулах, распіваючы яго да самых што ні ёсць драбніц. (Старыя філолагі, яны ўсе крыху дзівакі, як быццам нехта штосьці будзе рабіць на канікулах.) А ў яго ўжо праз нейкую гадзіну гульня. Ды якая! Паўфінал першынства горада па тэнісу! А Ёхану яшчэ трэба зазірнуць на пошту, даслаць бацьку ў Афрыку віншавальную тэлеграму – у яго сёння імяніны, пасля паабедаць разам з маці ў кафэ, абяцаў раніцой. А ўрок зацягваўся.

Але вось фраў Энкель, паправіўшы на галаве сівыя валасы, загарнула журнал, урачыста прамовіла: “Урок закончаны. Жадаю вам прыемнага адпачынку!” І Ёхан з палёгкай уздыхнуў. Час яшчэ меўся, праўда, не шмат, але ён паспяваў. Да таго ж заўтра пачыналіся канікулы. Не трэба ні ў школу, якая за год яму парадкам абрыдла, ні рахтаваць нудныя хатнія заданні. Божа мой, толькі ўявіць сабе, цяпер ён можа цэлы дзень гуляць у тэніс! Але ці не час яму ісці? Задаецца, фрау Энкель ужо схавалася за дзвярыма. Вунь і клас весела загаманіў, загудзеў, нібы тая біржа. Хутка склаўшы сшыткі, Ёхан падхапіў ранец.

Але ў дзвярах, раптам засланіўшы сабою праход, яго запыніла пышная рыжавалосая Шыльда.

– Хвілінку, Ёхан, прыпыніся, калі ласка, на адну хвілінку, – хутчэй праспявала, чым прамовіла яна тонкім дзявочым сапрана.

– Чаго табе? – абурана буркнуў Ёхан.– Бачыш, я спяшаюся.

Ён цярпець не мог гэтай размаляванай ва ўсе колеры вясёлкі “фрау фрэйлін”, зрэшты, як і ўсіх іншых сваіх аднакласніц. Лічы, ім па пятнаццаць, а яны – чыста дзеці. Восенню яшчэ нават лялькі ў ранцах у школу прыносілі. Цяпер жа самі зрабіліся што тыя лялькі. Накрухмаленыя, напудраныя, нафарбаваныя. Нават глядзець прыкра. Не, Ёхан не супраць таго, каб жанчыны ўпрыгожвалі сябе, але ж трэбы і густ мець…

– Толькі адна невялічкая аб’ява, – прашчабятала Шыльда, адціскаючы Ёхана ад дзвярэй. – Будзь добры, прысядзь.

Яна павярнулася да класа, праспявала ўсё тым жа птушыным голасам, намагаючыся перабіць гам, што стаяў навокал:

– Увага! Прашу заставацца ўсіх на месцы! Паслухайце, калі ласка, аб”яву. – Яе зробіць Карл.

Сеўшы на табурэт – спрачацца з Шыльдай сэнсу не было, дый што вырашалі нейкія пару хвілін? – Ёхан перавёў позірк на кафедру. Што хоча сказаць гэты індык, з–за якога Шыльда затрымала клас?

Калі казаць праўду, Ёхан крыху недалюбліваў Карла. І невыпадкова. Прагны, пагардлівы, фанабэрысты, той, як кажа Ганс, яшчэ з калыскі быў на белай крыві замяшаны. Прычынай таму – бацька Карла, радавіты барон, які працаваў цяпер дыпламатам. Вядома ж, ягоны мажны кіндэр збіраўся ісці па яго слядах. З ведамі, праўда, у Карла было не ўсё так гладка, асабліва з мовамі – нават на роднай пісаў з памылкамі. Але ці ж гэта так важна для дыпламата? На тое ён мае армію памочнікаў. Галоўнае для яго – напышлівы выгляд, а астатняе іх справа. А гэтага Карлу якраз і не трэба пазычаць. Дый памочнік у яго цяпер быў добры – Шыльда. Той толькі б языком і малоць…

– Сябры, сёння мы скончылі вучобу, – няспешна працадзіў Карл праз зубы, амаль не адкрываючы рота.– Прапаную з гэтай нагоды сабрацца ў мяне…

– Карл хоча сказаць, – тут жа пераклала Шыльда на больш простую і зразумелую мову, – што запрашае ўсіх нас на вечарынку, якая адбудзецца паслязаўтра а 19–й гадзіне.

– Так, запрашаю ўсіх. Можна прыходзіць з сябрамі, – пацвердзіў Карл і злез з кафедры.

Зала запляскала ў далоні. Вядома ж, хто быў супраць дармовага пітва, музыкі і танцаў. Ёхана ж гэта навіна не вельмі ўзрадавала, хутчэй нават азадачыла. Па–першае, на вечарынку да Карла трэба было ісці ў касцюме, а ён адчуваў сябе ў ім, бы ў якім панцыры. Па–другое, у яго паслязаўтра адказная гульня і не будзе часу, каб як след падрыхтавацца да вечарынкі. Пасля Шыльда… Яна зноў будзе круціцца ля яго ўвесь вечар. І як толькі ад яе адчапіцца?...

Трэба сказаць, некалькі апошніх тыдняў Шыльда проста не давала Ёхану праходу. Ён бачыў яе ў парку, калі выгульваў свайго рыжага бульдога Шпігеля, у кінатэатры, калі глядзеў фільм, нават на корце, калі вёў гульню. Шыльда заўсёды была дзесьці з ім побач. Усеўшыся на трэбуне ці на лаўцы, яна пазырквала адтуль на яго сваімі маленькімі раскосымі вачыма. Аднойчы нават на вечарынцы – здаецца, гэта быў дзень нараджэння Ганса, – Шыльда запрасіла яго на танец. Спачатку Ёхан адчуваў нават нейкую прыемнасць ад таго, што танчыў з ёю. Хоць крыху і паўнаваты, але прыгожы гнуткі дзявочы стан, пышныя кучаравыя валасы,