На цiхiм правiнцыйным касмадроме
Расьце трава, i хлопчык пасьвiць коз.
Ў маленькiм прахалодным белым доме
Ляжаць аскепкi шыб i ржавы трос.
Ўсё прыладзьдзе стартавае ў коме
I пахне так, што адвяртаеш нос.
Ня верыцца, што з гэтага во месца
Калiсьцi людзi лёталi на Месяц.
Вось ён, во-во, во тут, рукой падаць —
I падавалi ж некалi рукою.
Пяцьсот пятнаццаць трэ было аддаць
За месца самае недарагое.
Пасьпеў яшчэ i я папалятаць
На гэтым во, аблупленым iржою,
Разукамплектаваным караблi
I да маладзiка, i да Зямлi.
Палезу на яго на самы нос
Ды з тэлескопам дзедавым ў кiшэнi.
На кропку-хлопчыка i кропкi коз
Я кiну погляд, поўны вывучэньня.
Скажу сабе: «Глядзi: караблiк ёсьць.
Знайдзi крыху рублёў на аднаўленьне —
На тое табе дадзены твой лоб!»
I прыкладу да вока тэлескоп.
Последние комментарии
1 день 2 часов назад
1 день 10 часов назад
2 дней 1 час назад
2 дней 5 часов назад
2 дней 5 часов назад
2 дней 5 часов назад