Прыліпала [Віктар Карамазаў] (fb2) читать постранично
[Настройки текста] [Cбросить фильтры]
- 1
- 2
- 3
- . . .
- последняя (6) »
Віктар Карамазаў Прыліпала
Сярожка выскачыў са сцюдзёна-пякучай вады, але позняе сонца, сеўшы на пушчу, амаль зусім не грэла яго, як не грэла ўжо лясную рэчку і спаласаваны доўгімі ценямі поплаў. Адно свяціла, што раздзьмуханы вугаль, і ў гэтым познім святле танклявы хлопчык ззяў, быццам свежаачышчаная моркаўка. У пушчу я прыехаў ранішнім аўтобусам і ледзьве ступіў на двор мясцовага егера дзядзькі Юзіка, як з бульбоўніку выскачыў вось гэты шустры ваяка. Ён наставіў на мяне свой аўтамат, але я адразу ўгледзеў, што ствол стрэльбы з сланечніку, а круглы, матузом падвязаны магазін — з выдзеўбанай напалавіну кацелкі. Захапіўшы блазноту ў палон, я тут жа ўчыніў першы допыт: — Як зваць, прызнавайся! — Сярожкам... Гі-гі-гі... Цяпер мы шыбуем з рэчкі не вуліцай, як ходзяць усе больш-менш сур'ёзныя вяскоўцы, а напрасткі: спачатку зялёным звілістым берагам, затым — логам і, паўз жэрдзе загарадзі, выспелена-хмельнымі гародамі. Сярожка не мітусіцца, як там, на рацэ, басанож шлапаціць па астылай зямлі побач са мной і сакоча безупынку: — А верыце, улетку я дома толькі начую. Мама карову падоіць, дык я нахапаюся сырадою з хлебам і як шасну на ўвесь дзень... Дацямна. — Не абедаючы? — Гі-гі, я самапасам. Летам усяго поўна. Яблык, гуркоў, ягад. Напяку рыбы за рэчкай. Яе толькі аб травічку патрэш, шубку злупіш, яна тады ой смачная!.. — Відаць, і свавольнік жа ты, Сярожка? — А там вунь, бачыце, два баракі. Там жылі мінскія студэнткі. Практыку праходзілі. Бывала, як с-сыпануць на рэчку ўвечары... — Так ужо і сыпануць. — Во, чэснае слова! — на ўвесь гарод крычыць Сярожка, стоячы на сваім.— Спытайце ў майго бацькі. Вёска з хатаў выйдзе і рагоча. Аж падае. А яны хоць бы хны... — Можа, яны не чуюць? — А можа. Баракі ж вунь дзе, далекавата. — Ты, відаць, вельмі любіш пушчу? — пытаюся я, і ён, неяк адразу наліўшыся яшчэ большай пяшчотай, нечакана абдымае мяне танклявай, але, адчуваецца, моцнай рукой, нібы кацянё трэцца шчакою аб мой каструбаваты пінжак, і ад гэтай раптоўнай даверлівасці маленькага чалавечага сэрца робіцца неяк не па сабе. — Няўжо ж не люблю,— ціха прызнаецца ён.— Я б цэлыя дні сядзеў у лесе. Ці ля вальераў, дзе алені жывуць і зубры. У нас добра, калі турыстаў мала. А панаедуць з гарадоў, тады бывае спачатку цікава, а пасля — хоць уцякай. Нагледзішся на іх. Такія ўсе модныя, вясёлыя... Тады думаецца, што ў горадзе... ну, неяк вельмі цікава, весела... Сярожка ўздыхае. Па ўсім відаць, што яго разважанні даўно вынашаныя, шчырая дзіцячая туга па далёкіх, загадкавых гарадах азорана ружовасцю і блакітам зманлівай невядомасці, а голас трымціць, быццам у жаваранка. Я зверху апускаю руку ў залатыя яго касмылі, і руцэ мякка, цёпла, што ў летняй вадзе. — Табе не холадна босаму? — Не, я прывычны. Ля хаты ён першы ўскоквае на жэрдкі загарадзі, і я асцярожна, каб не падраць штаны аб вострае сучча, па тых самых жэрдках лезу следам за ім. На двары ляжыць прывезеная з пушчы атава — цэлую машыну, мусіць, згрузілі,— і, можа, гэта яна, атава, пахне сырадоем і мятай. Ужо ў сенцах мы выціраем ногі, а ўвайшоўшы ў хату, бачым, што акрамя Сярожкі, уся сям'я ў поўным зборы: напэўна, чакае нас да стала на вячэру. Неўзабаве на стале з'яўляецца вялікая эмаліраваная міска з белай гарачай бульбай. Старэйшы з хлопцаў, Жэнька, нясе на стол гарлач з малаком, а сярэдні, Валодзя, старанна, аж сапе, наразае мяккі хлеб. Сярожка бяжыць у суседні пакой і валачэ адтуль новае крэсла; у жоўтыя лапікі, як восень за вокнамі. Ён усаджвае мяне на крэсла, а сам мосціцца побач, на ложку. Усе, хто тут, за сталом, разам з сухім і строгім на твар дзядзькам Юзікам і пакладзіста-ціхай, раздабрэлай Еўдакіяй Рыгораўнай, не зводзяць вачэй са свайго чубатага чыжыка, які сур'ёзна, не зважаючы на іншых, праз зубы цэдзіць малако з вялікага фарфоравага кубка. Мне здаецца, што ўсе тут хочуць сказаць яму нешта, ды не гавораць, усё роўна як саромеюцца каго: можа, Сярожку, а можа, мяне. Нарэшце падае голас маці: — Ну і прывязлівы ты, сынок. Чалавек не паспеў агледзецца, а ты прыліп, як смала да рук. — Ну што вы, Еўдакія Рыгораўна,— спрабую я ратаваць Сярожку і нашы з ім добрыя адносіны, але Валодзеў рот, быццам дзюба вялікай птушкі, задзірыста разяўляецца... I я змаўкаю. — Нездарма ў школе прыліпалам завуць. — Ну, ты...— пакрыўджана зморшчыўшы нос і ўвесь свой рабенькі, што чыжыкава яйка, тварык, ледзь не праз слёзы вішчыць на Валодзю Сярожка, ваяўніча прыўзнімаючыся над сталом. — Цішэй вы, хлопцы! — строга супакойвае бацька, а маці, зусім з іншым падыходам, шэпча малодшаму: — Баравічкі на стол не паставілі. Збегай, сынуля. I Сярожка, тут жа забыўшыся на крыўду, зрываецца з ложка і бяжыць на кухню. Там ляскае посудам, шамаціць паперай, хляпае дзверцамі пасудніка і неўзабаве аберуч валачэ на стол літровы слоік. Маці нажом здзірае са слоіка прысохлую накрыўку, адклейвае ад верхніх грыбоў залітую алеем марлю, і першыя баравічкі, малюпасенькія, крамяна-жоўтыя, плывуць са- 1
- 2
- 3
- . . .
- последняя (6) »
Последние комментарии
17 часов 28 минут назад
17 часов 47 минут назад
17 часов 55 минут назад
17 часов 57 минут назад
17 часов 59 минут назад
18 часов 17 минут назад